Η πίστη μεταξύ εραστών συχνά ακυρώνεται. Είτε είναι μοιραίο είτε μια παροδική κρίση, πώς να διαπραγματευτεί κανείς αυτή τη δυνατή επιθυμία να απατήσει τον σύντροφό του χωρίς να θέσει σε κίνδυνο τη σχέση του;
Ο έρωτας, η επιθυμία… Τα ξέρουμε όλα αυτά! Όταν εξετάζουμε από κοντά την ιστορική εξέλιξη της έννοιας «απιστία», διαπιστώνουμε ότι τον 12ο αι. ο ερωτικός μύθος του Τριστάνου και της Ιζόλδης βασιζόταν ήδη από τότε στη μοιχεία. Πιο κοντά σ’ εμάς, τον Μάη του ’68, τα παιδιά που γεννιούνται την περίοδο του «baby boom*» γίνονται θιασώτες της ελευθεριότητας. Τη δεκαετία του 2000, εποχή κατά την οποία δίνεται ιδιαίτερη έμφαση στο εγώ, το άτομο βρίσκεται στριμωγμένο ανάμεσα στην αγάπη για τον άλλο και την αγάπη για τον εαυτό του. Ο έρωτας πότε παρουσιάζεται τρελός και χαρακτηρίζεται από ελευθερία, και πότε ορίζεται ως συζυγικός και βασίζεται στη διάρκεια. Όπως και να ’χει, η έννοια της πίστης μάς παραπέμπει στα ιερά δεσμά του γάμου και του ενός και μοναδικού έρωτα, και δεν είναι τόσο εύκολο να απαγκιστρωθούμε από αυτό το σχήμα. Και είτε μιλάμε για εξέλιξη των ηθών είτε όχι, όταν βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την απιστία, είναι δύσκολο να διαχειριστούμε την κατάσταση.
Ένα υποσυνείδητο μήνυμα;
Είτε πρόκειται για έλλειψη επικοινωνίας μέσα στο ζευγάρι είτε για ναρκισσιστική επιβεβαίωση, οι λόγοι που ωθούν στην απιστία δεν είναι πάντα αυτοί που εκφράζονται συνειδητά. «Συνήθως συμβαίνει μετά τα 4 πρώτα χρόνια σχέσης, εξηγεί ο ψυχοθραπευτής Gonzague Masquelier. Βεβαίως θα πρέπει να συνυπολογίζεται και μια σχετική σεξουαλική μονοτονία.» Αλλά πέρα απ’ αυτό, όταν κάποιος στρέφεται σε άλλο αντικείμενο πόθου, αυτό είναι και ένα υποσυνείδητο μήνυμα. Αφορά ένα έλλειμμα, που μπορεί να είναι έλλειμμα αγάπης, δημιουργικότητας ή ακόμα και επένδυσης στη σχέση […]. Όσον αφορά τους άνδρες πιο συγκεκριμένα, «αυτοί βρίσκονται παγιδευμένοι συμβολικά ανάμεσα στην εικόνα της Παναγίας και της πόρνης», προσθέτει ο Δρ. Gérard Leleu**. Η απιστία τούς επιτρέπει να διαχωρίσουν τον έρωτα από τον ερωτισμό.
Το πέρασμα στην πράξη…
Πέρα από τους κώδικες συμπεριφοράς και τα όσα λέγονται, αυτό που διακυβεύεται στην απιστία θέτει το ερώτημα του εαυτού και των συνεπειών για το ζευγάρι. Γιατί το κάνετε; Για να πληγώσετε τον άλλο ή για να επιβεβαιωθείτε; «Τις περισσότερες φορές, οι συγκρούσεις ξεκινούν από την παιδική ηλικία», υποστηρίζει ο Δρ. Gérard Leleu. Το παιδί που κρύβουμε μέσα μας, που δεν έχει αγαπηθεί όπως πρέπει, που είναι πληγωμένο και συνεχώς ανικανοποίητο, μας κάνει να θέλουμε να πηγαίνουμε από τη μια αγκαλιά στην άλλη. Αν συνειδητοποιήσουμε τον «προγραμματισμό» που έχουμε υποστεί στην παιδική μας ηλικία, η ανάγκη μας να ψάχνουμε συνεχώς παρηγοριά ή να γοητεύουμε τους πάντες μπορεί να σταματήσει. Δε θα αισθανόμαστε πια την ανάγκη να συσσωρεύουμε ερωτικές σχέσεις. Επιπλέον, «με το να ψάχνουμε αλλού αυτό που λείπει από τη σχέση μας, της στερεί τη φροντίδα που θα τη δυνάμωνε», υπογραμμίζει ο Gonzague Masquelier. Πρόκειται λοιπόν για κάτι που δεν το αποφασίζουμε ελαφρά τη καρδία.
Να το ομολογήσουμε ή όχι;
Αυτό είναι βεβαίως ένα πολύ λεπτό θέμα. Δεν υπάρχει συγκεκριμένος κανόνας και εξαρτάται από την δική σας πεποίθηση… Θα μπορούσατε να μιλήσετε με τον σύντροφό σας για το παραστράτημά σας, αν πρόκειται πραγματικά για ένα σύμπτωμα που δείχνει ότι δεν αισθάνεστε καλά μέσα στη σχέση. «Η σχέση μας δεν προχωράει. Πήγα με άλλον/άλλη». Ίσως αυτή να είναι μια ευκαιρία να ανοίξετε τη συζήτηση. Και συμβαίνει κάποιες φορές αυτές οι περιπέτειες να δυναμώνουν τη σχέση.
Για τον Δρα Gérard Leleu, «το να κατηγορήσεις τον άλλο για όσα υποφέρεις είναι το πραγματικό δράμα της απιστίας». Ωριμότητα σε αυτή την περίπτωση σημαίνει να αναλάβω την ευθύνη και των δύο μερών.
Αντίθετα, αν αυτό που σας οδήγησε στην απιστία ήταν η ανάγκη για περιπέτεια, κι αν η αγάπη είναι ακόμα δυνατή μέσα στη σχέση, μπορείτε να επιλέξετε να μη μιλήσετε: ήταν μια στιγμή που αφορούσε αποκλειστικά εσάς τους ίδιους και δεν υπάρχει ούτε απατημένος ούτε απιστία αν ο έρωτας για τον σύντροφό σας δεν ακυρώθηκε. Εσείς θα κρίνετε πώς θα πράξετε για το καλό της σχέσης σας.
Catherine Maillard (Δημοσιογράφος)
* έκρηξη των γεννήσεων [Σ.τ.Μ.]
**ψυχοθεραπευτής και σεξολόγος [Σ.τ.Μ.]
_______________________________________
Πηγή: www.doctissimo.fr
Μετάφραση- Επιμέλεια: Κυριακή Κάσση (Εκπαιδευτικός – Μεταφράστρια)
______________________________________________
Σας προτείνουμε να διαβάσετε και την πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη του ψυχαναλυτή Gérard Pommier
«Η επιθυμία είναι μια δοκιμασία»
Συνέντευξη που έδωσε ο Gérard Pommier (Ψυχαναλυτής) στον Pascale Senk (Δημοσιογράφο).
Γιατί η απιστία, ακόμα και όταν μένει κρυφή, είναι πάντα συνταρακτική;
Αυτό συμβαίνει γιατί ο έρωτας δομείται από δύο στοιχεία: από τη μια, η ερωτική ζωή του ανθρώπου αρχίζει στην παιδική του ηλικία, και από την άλλη η σεξουαλική επιθυμία διατηρεί την ανάμνηση των πρώτων σκιρτημάτων τη στιγμή ακριβώς που πρέπει να αποκοπούμε από τους οικογενειακούς δεσμούς. Για την ψυχανάλυση, η σεξουαλική αγάπη παραμένει γι’ αυτόν το λόγο εξ ορισμού διπρόσωπη, απατηλή. Για να αγαπήσω έναν άνδρα, πρέπει να «απατήσω» τον πατέρα μου. Για να αγαπήσω μια γυναίκα, πρέπει να «απατήσω» τη μητέρα μου. Πρόκειται για μια παράβαση, σε γενικές γραμμές υποσυνείδητη, που αποτελεί τη βάση της σεξουαλικής απόλαυσης και του οργασμού, που γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο είναι δύσκολο να επιτευχθεί κάποιες φορές. Γι’ αυτό η επιθυμία είναι μια δοκιμασία. Μας αναγκάζει να υπερβούμε να προσωπικά εσωτερικά μας όρια.
Η απιστία μπορεί να μας βοηθήσει να υπερβούμε πιο εύκολα αυτά τα εσωτερικά εμπόδια;
Κάποιοι όντως έχουν ανάγκη την «απάτη» για να ικανοποιηθούν σεξουαλικά. Πολλές γυναίκες βιώνουν ένα είδος ψυχικής απιστίας: σκέφτονται έναν άγνωστο που συνάντησαν στον δρόμο πριν δυο μέρες για να μπορέσουν να φτάσουν σε οργασμό με τον σύντροφο ή τον σύζυγό τους, ιδίως δε όταν αυτός έχει γίνει πατέρας… Σχετικά με τον ερχομό των παιδιών σ’ ένα ζευγάρι, μπορούμε να παρατηρήσουμε τα εξής: ακόμη και νέοι να είναι, ο άνδρας και η γυναίκα που μόλις έγιναν γονείς αποκαλούνται πλέον «μπαμπάς» και «μαμά». Το να ξαναβρεθεί ο καθένας με τον εραστή ή την ερωμένη που πρωτογνώρισε στην αρχή της σχέσης απαιτεί μία σχετική περίοδο ψυχικής επαναπροσαρμογής, και αυτό μπορεί να πάρει αρκετό χρόνο. Το να έχει ο καθένας φαντασιώσεις με «κάποιον άλλο» μπορεί να τους βοηθήσει να ξεπεράσουν το δύσκολο εμπόδιο του οργασμού. Θα λέγαμε ότι υποσυνείδητα καταφέρνουν να «εγκαταλείψουν την οικογένεια από την οποία προέρχονται» μόνο αν έχουν μια παραβατική απόλαυση.
Με έναν εραστή ή μια ερωμένη, αναβιώνουμε επίσης με υποσυνείδητο τρόπο τους πρώτους μας ερωτικούς δεσμούς;
Φυσικά. Παρατηρείστε πώς κάποιες γυναίκες αναζητούν σχεδόν συστηματικά άπιστους άντρες: επαναλαμβάνουν έτσι την εγκατάλειψη που έχουν βιώσει στο υποσυνείδητό τους από τον πατέρα τους, που αναγκαστικά ήταν δεσμευμένος με άλλη… Έτσι, έλκονται ιδιαίτερα, χωρίς να το συνειδητοποιούν και παρά τη θέλησή τους, από παντρεμένους άντρες. Υπάρχουν και κάποιοι άντρες που φλερτάρουν μόνο γυναίκες που είναι απίθανο να κάνουν σχέση μαζί τους, επειδή π.χ. μένουν πολύ μακριά ή είναι απόλυτα αφοσιωμένες στα παιδιά τους… Και αν κάποτε, μετά κόπων και βασάνων, τα καταφέρουν, χάνουν ξαφνικά το ενδιαφέρον τους για την κατάκτησή τους. Αυτοί οι άνδρες θέλουν να επαναλαμβάνουν υποσυνείδητα το ανέφικτο που βίωσαν στις πρώτες τους σχέσεις, ακόμα και αν αυτό το ανέφικτο είναι πηγή πόνου.
Και τι συμβαίνει στην περίπτωση που η πίστη στον σύντροφό μας βιώνεται με υγιή τρόπο;
Αν η φαντασίωση της απιστίας είναι μια σταθερά, αφορά μόνο τη σεξουαλική επιθυμία. Αυτό σημαίνει ότι όταν ο έρωτας για ένα συγκεκριμένο πρόσωπο είναι δυνατός και μοναδικός, η απιστία μένει μόνο μια φαντασίωση -υποσυνείδητη σε γενικές γραμμές-, η οποία νοστιμίζει τον ερωτισμό μεταξύ του ζευγαριού.
___________________________________________________
Πηγή: http://sante.lefigaro.fr
Μετάφραση- Επιμέλεια: Κυριακή Κάσση (Εκπαιδευτικός – Μεταφράστρια)
